1. KADRA DOWÓDCZA
Najwyższym zwierzchnikiem armii Imperium Osmańskiego był sułtan. Jednak w wieku XVII rzadko brał on udział w wyprawach wojennych. W jego imieniu najczęściej dowodził wielki wezyr, lub inny dostojnik mianowany do rangi seraskiera (dowódcy wojsk). Dział się tak w przypadku, kiedy w konflikcie brały udział siły kilku ejaletów( prowincji). Wojskami jednej prowincji dowodził najczęściej bejlerbej (zarządca prowincji). Miał on pod sobą pospolite ruszenie zgrupowane w sandżaki pod dowództwem sandżakbejów i własne wojsko nadworne. Wojskami regularnymi dowodzili baszowie i agowie.
2. MEHTER
Mehter to wojskowa orkiestra wojskowa, przede wszystkim w korpusie janczarów. Muzyka przez nią grana była jazgotliwa i agresywna. Miała deprymować żołnierzy wroga na polu bitwy i poodnosić morale własnych wojsk.
3. SIPAHOWIE LENNI
Feudalna jazda o charakterze pospolitego ruszenia. W jej szeregach stawali osobiście lub z własnym pocztem, właściciele lenn. Liczba pocztowych ? dżebelu ? zależała od zasobności lenna. Ich uzbrojenie było różnorodne i niejednolite. Oprócz różnorodnych zbroi w skład uzbrojenia ochronnego wchodził często kałkan. Uzbrojenie zaczepne to najczęściej koncerz, szabla czy buzdygan. Z lubością używali łuku gardząc bronią palną. Dzielna i dobrze wyszkolona, dosiadająca doskonałych koni jazda, nie ustrzegła się jednak wad typowych dla każdego pospolitego ruszenia. Gwałtowne szarże były wiec nieskoordynowane i często kończyły się ciężkimi stratami i ucieczką z pola walki.
Sipahowie
Sipahowie z włóczniami
4. AZABOWIE (w przygotowaniu)
5. DELI
6. GÖNÜLLÜ I BESZLI
Gonullu to jedna z formacji osmańskiej prowincjonalnej jazdy lekkiej. Gonullu zaciągali się do wojsak ochotniczo i służyli za łupy i czasami niewielki żołd. Formacja składała się z różnych liczebnie oddziałów łączonych na czas kampanii w większe jednostki. Uzbrojenie gonullu było bardzo różnorodne: szable, łuki, dziryty etc. Nie używali uzbrojenia ochronnego poza kałkanami. Jako typowa lekka jazda Gonullu używani byli do zwiadu, działań osłonowych czy też siania terroru i niszczenia terytorium przeciwnika. W czasie bitwy działali głównie na skrzydłach szyku i nękali przeciwnika ostrzałem z łuków.
Beszli to jedna z formacji osmańskiej prowincjonalnej jazdy lekkiej. Beszlich zaciągano z rodzin żyjących na pograniczu, jeden jeździec z kilku rodzin i opłacano z kasy zarządców prowincji. Formacja składała się z różnych liczebnie chorągwi łączonych na czas kampanii w większe jednostki. Uzbrojenie Beszli było bardzo różnorodne: włócznie, szable, łuki, dziryty etc. Nie używali uzbrojenia ochronnego poza kałkanami. Jako typowa lekka jazda Besli używani byli zazwyczaj do zadań typowych dla lekkiej jazdy: zwiad, działania osłonowe, sianie terroru i niszczenie terytorium przeciwnika. W czasie bitwy wspomagali sipahów prowadząc działania oskrzydlające i rażąc przeciwnika ostrzałem z łuków.
7. SEGBANI (w przygotowaniu)
8. JANCZARZY
Tureckie ?nowe wojsko?, w XVII wieku byli już formacją o czterystuletniej bez mała historii. Rekrutowani początkowo spośród chłopców z podbitych narodów chrześcijańskich, stali się szybko trzonem armii osmańskiej. Z biegiem czasu, co prawda spadała ich wyszkolenie i zdolności bojowe jednak w XVII wieku byli wciąż formacją uznawaną powszechnie za bardzo zdyscyplinowaną i budząca respekt. Podstawowym uzbrojeniem janczarów w XVII wieku była broń palna ? janczarka. Oprócz tego używali oni broni ręcznej ? jataganów i kindżałów.
9. SIPAHOWIE KAPIKULARNI (w przygotowaniu)
10. SILAHDAROWIE (w przygotowaniu)
11. TUFEKCZI (w przygotowaniu)
12. ARTYLERIA TURECKA (w przygotowaniu)
